BAHAR YAĞMURUNDA DENİZ KIYISINDA…

Sabah uyanınca baktım öyle güzel yağmur yağıyor ki. Usul usul. Hava ılık. Evden çıktım. Sokaklarda pek kimse yok. Deniz kenarındaki cafede cam kenarına yerleştim. Kahvaltısı pek güzeldir. Kendimi ödüllendirmek istedim. Simit de söyledim DE kime niyet kime kısmet oldu.

Hava puslu, deniz gri ama uysal kadın gibi. Dalga bile nazlı kenara vuruyor. Martılar çığlıklanarak uçuyor. Eskiden İstanbul’da vapurda giderken yan taraftan martıları simitle beslerdim. Daha attığım simitleri havada kaparlardı.

Dışarı çıktım. Simitleri onlar için denize attım. (buradakiler havada kapmayı öğrenememişler.)

Dışarıda sokak köpeği keyifle geziyorken, yavru kedi kumların üstünde yürümeye çalışıyor. Sokak köpeği (o da yavru) DE onunla oyun oynamak istiyor. Önce kedicik çekindi. Sonra baktı ki zarar gelmiyor. Nasıl güzel oynuyorlar. Canlarını yakmadan yuvarlanıyorlar.

Biz insanlar kavga edince “ne o kediyle köpek gibi didişiyorsunuz “ derler. Koskoca sahil onlara ait. Oynadılar. Yoruldular. Susadılar. Denizi içmeye çalıştılar. Sigara tablasında su verdim. Yiyecek verdim. Aynı kaptan nasıl güzel yediler içtiler. Sonra ayrı yönlere doğru koşturdular.

Biz neden bunu başaramıyoruz? Artık yaşamdan mı? Yitirilen değerlerden mi? Yoksa beklentilerin değişmesinden mi? İlişkiler değişti. Dostluk kavramı biteli yıllar olmuş DA arkadaşlıklarda şekil değiştirmişler. Birden aklıma Can Yücel’in harika şiiri geldi. Onu sizle paylaşmak istedim.

Dostlar Irmak Gibidir

Dostlar ırmak gibidir
Kiminin suyu az, kiminin çok
Kiminde elleriniz ıslanır yalnızca
Kiminde ruhunuz yıkanır boydan boya

İnsanlar vardır; üstü nilüferlerle kaplı,
Bulanık bir göl gibi...
Ne kadar uğraşsanız görünmez dibi.
Uzaktan görünüşü çekici, aldatıcı
İçine daldığınızda ne kadar yanıltıcı....
Ne zaman ne geleceğini bilemezsiniz;
Sokulmaktan korkarsınız, güvenemezsiniz!

İnsanlar vardır; derin bir okyanus...
İlk anda ürkütür, korkutur sizi.
Derinliklerinde saklıdır gizi,
Daldıkça anlarsınız, daldıkça tanırsınız;
Yanında kendinizi içi bos sanırsınız.

İnsanlar vardır, coşkun bir akarsu...
Yaklaşmaya gelmez, alır sürükler.
Tutunacak yer göstermez beyaz köpükler!
Ne zaman nerede bırakacağı belli olmaz;
Bu tip insanla bir omur dolmaz.

İnsanlar vardır; sakin akan bir dere...
İnsanı rahatlatır, huzur verir gönüllere.
Yanında olmak baslı basına bir mutluluk.
Sesinde, görüntüsünde tatlı bir durgunluk.

İnsanlar vardır; çeşit çeşit, tip tip.
Her biri başka bir karaktere sahip.
Görmeli, incelemeli, doğruyu bulmalı.
Her şeyden önemlisi insan, insan olmalı...

İnsanlar vardır; berrak, pırıl pırıl bir deniz.
Boşa gitmez ne kadar güvenseniz.
Dibini görürsünüz her şey meydanda.
Korkmadan dalarsınız, sizi sarar bir anda.
İçi dışı birdir çekinme ondan.
Her sözü içtendir, her davranışı candan...

CAN YÜCEL

Aslında yalnızlık mı? Yaşlanmak mı? Adını koyamıyorum. Belki de gençken daha mı toleranslıydık? Değişen değerler ne? Sorular kafamın içinde dönenip duruyor DA cevabını bulamıyorum.

1 kediyle, köpekten nerelere geldim. Hava puslu. Deniz gri. Aklım karmakarışık. İyi ki de kahvaltıya geldim. Gazetelerimi okuyacaktım. Sözüm ona keyif yapacaktım. Derkeeen! Silkelendim, kendime geldim.

Bu hafta sonu mart 28 de Muğla da üniversitede konserimiz var. Sağlıklıyım. Ailem var. Sevdiklerim var. 7 Nisanda torunuma gidiyorum. Çok özledim. Hava misss gibi. Ne biliiim! Mutsuz olmayacağım. Hayattan keyif almayı, yaşamımı istediğim gibi sürdürmeyi istiyorum. Kimsenin beni üzmesine müsaade etmeyeceğim. Yaşasın! Sevmek! Yaşasın hayat!

SEVGİYLE KALIN