KONSER BİR BAŞKA GÜZELDİ (Şöhret Oldum Şımarmadım)

Bu senenin de konserini verdik. Geriye dönük yazarsam, (buna bekraunt diyolaaar!) eylül ayında çalışmalarımız başlıyor. Her hafta çalışmalarımız oluyor. Önce canım tatlım gıymatlım hocamız, yeni repertuarı belirliyor. Bunun üzerinde şarkıları çalışmaya başlıyoruz. Kanaviçe işini bilir misiniz? katır katır patiskanın üzerine incecik balık ağı gibi kumaş dikilir. Renkli iplerle, o minnacık deliklerin üzerinden nakışlar yapılır. Aha aynı işlemi bizim hoca bize yapıyor. Artık 4 yıldır birbirimize alıştık desem de şarkı söylemek o kadar kolay değil. Hocamız tıpkı o kanaviçe delikli kumaşı gibi bizi işliyor. Belki tek bir gül motifi ortaya çıkıyor. Ama gel sen bize sor. Her seferinde bıkmadan yazıyorum. Hocamızın hakkını ödeyemeyiz. Bizi nasıl yetiştirip, her konserde çıtamızı biraz daha yükselttiriyor.

Bodrum’da kalede konser vermek bize başka bir onur veriyor. Hatta ben azıtıp tam havaya giriyorum. “ kalede bir biz, bir de Sezen Aksu konser veriyor. Peeeeeeeaaah!” (sanırsınız ki ben solo özel konser veriyorum. Yalan ya varsın olsun. seviniyorum.)

Bu yıl da aynı gece (8- temmuz- cumartesi) aynı anda 3 ayrı yerde daha konser vardı. Öyle olmasına rağmen, kale ağzına kadar doluydu. Artık bizi dinleyen, daha doğrusu tiryakimiz olan büyük bir kitle olduğunu, o gece bir kere daha anladık. (üüff! Amma da uzun cümle oldu yaaaa!)

Tanrı bize yardım etti. O gece aşırı sıcak da yoktu. Hatta kalenin üst katlarında oturanlar bayağı üşümüşler. Terlemeden küfür küfür, konseri tamamladık. Melihat Gülses hanımefendi ( kendileri TRT İstanbul sanatçısı oluyor.) harika şarkılar okudu. Finali beraber yaptık. Millet ayakta alkışladı. O kadar alkış aldık ki bis yapmadık. Tadı damaklarında kalsın dedik.

Konser sonu, Torbaya “torba hana” gittik. Deniz üstündeki iskelede öyle şahane masalar kurulmuş. Saat 24 den sonra esas bizim gecemiz başladı. Tatlı yorgunluğumuz üstümüzde, yemeklere yumulduk. Oranın yöneticisi harika insan FETHİ YÜCESES bey. (kendileri Hamiyet Yüceses’in yeğeni olurlar. Bütün kış bizi keyifle ağırlayıp, harika yemekler verdiler. Bodrum’a gelenler! Mutlaka TORBA HANA gidin, o güzelim iskelede keyif yapın ve leziz mutfağını deneyin…)

O gece de mehtap o kadar güzeldi ki! Dayanamadık sazlar meydana çıktı. Fasıl başladı. Benim yeğenim uçtu. Böylesi bir gece hayatımda yaşamadım diye dellendi. Kardeşim… burada geceler kısa oluyor. Daha müziğe, saza doymadan güneş doğmaya başladı. Geçen sene konser sonunda tekneyle çıkmıştık. Gün ağarırken, KAŞİF hoca ney üflemişti. Ben sadece hem ağlıyor, hem de aklıma mugayyet ol tanrım! Bu güzelliği yaşattığın için sana milyonlarca şükür! Demiştim. Bu senede Kaşif hocayı yakalamışım bırakır mıyım? Sabah oluyor. Güneş doğmaya başlamış. Denizin üzeri lilalar, morlar, sarılar içindeyken ney üflenmez mi? sağ olsun kaşif hocam beni kırmadı. Nasıl çalıyor? Etrafta derin sessizlik… sadece ney sesi…. Gözlerimi kapadım ve sanki başka boyuta geçtim. Valla kocaman şişe rakı içtik. Sarhoş bile olmadım. Beni tek sarhoş eden müzikti.

Dönüş yolunda sağ olsun Fethi bey bizi evlerimize bıraktı. Sonrasında hayat normale döndü. Gündüz deniz, gece çay bahçesi fasılları başladı. Sokakta kim gördüyse tebrik etti. Neden senede 1 tane yapıyormuşuz? Her ay konser verin diyenler çoğunluktaydı. Emmevelakin o zaman sıradanlaşırız gibi geliyor bana…

Öyle veya böyle bir konser daha bitti. Solom olmasa da o koroda olmak. O aynı havayı koklamak. Kalenin sahnesine çıkmak. Kendimi özel ve şöhretli bir insan hissettirdi. Şöhret olduktan sonra asla şımarmadım. Neysem oyum. Demek ki! O şöhret olup da şımaranlar, kendi nüvelerinin bozukluğundan şımarırlarmış. Bunu da anlamış oldum. (bu buluşumla belki TÜBİTAK ödülü bilem alırım. Belli mi? olur)

Sevgili canım hocam HALİL İBRAHİM YÜKSEL sizin sayenizde şöhret oldum. Sağ olasınız. Var olasınız.

SEVGİYLE KALIN